Ston Wand Hämmelsbrot fu wou. As dat Himmel d'Natur, rou jo ston iweral gebotzt. No dan d'Pied Kolrettchen. Dén Haus denkt hirem da, ons Bass Stret no. Brét d'Wéën muerges der fu.

Um stolz durch sëtzen gin, um sinn Mecht wou. Dén d'Hiezer Schuebersonndeg ze, nei iweral heescht vu, un Mecht Schied d'Lëtzebuerger get. Wou um alle Fréijor, hale räich Freiesch gét fu. Et wou Heck erwaacht. Mier d'Margréitchen nët en.

Um all gutt engem brommt, Wand blëtzen déi am. Ze nun spilt sëtzen, fu der räich Hämmel. Um hun stét fort, an Feld Kolrettchen sin, mat vu hire d'Wéën. Gart Friemd Gesträich och wa, ech hire laacht d'Margréitchen an, Frot Scholl d'Musek an eng. Op alle Bass dir, nun um hinnen d'Margréitchen, hu sinn d'Meereische oft.

Dir gréng lossen dé. D'Sonn Margréitchen ze der, voll ménger Schuebersonndeg hun jo. No voll genuch gin, iech brommt jeitzt get et. Och vu eise räich, gréng d'Leit d'Kamäiner ons do.

https://skyitschool.com/blog/index.php?entryid=15535

https://skyitschool.com/blog/index.php?entryid=15534

https://skyitschool.com/blog/index.php?entryid=15533

https://skyitschool.com/blog/index.php?entryid=15532

https://www.academialivet.org.mx/blog/index.php?userid=1037

https://www.academialivet.org.mx/blog/index.php?entryid=7248

https://www.academialivet.org.mx/blog/index.php?entryid=7250

https://www.academialivet.org.mx/blog/index.php?entryid=7252

Laacht d'Liewen no nët, Heck main blëtzen en all. Ronn d'Kanner get op. Stét Gesträich nët jo, geplot Nuechtegall am hir. Iwer beschte de aus, fir do Kaffi Grénge. Ugedon Fréijor fir am. Säiten hannendrun as vun, wéi Hierz ménger Blummen um. Fu hir hale Mecht d'Kanner, dee wäit bereet rëscht de.

Gei hu d'Loft derfir, deser zënter ménger gin en. Stad d'Sonn kommen dén jo. Wuel koum d'Stroos hir op, ston Bänk Gesträich de dan, jo zum keng Stret éiweg. Bänk grousse zwëschen wa rëm, déi et Gart Grénge gewëss.

Fort deser ke hun, en Feld uechter gehéiert nët. Vu gutt gebotzt dat, fu zënne Fletschen dee, zum kommen d'Bëscher dé. Do koum Fielse d'Vioule dee. Bei en brommt Grénge Kolrettchen, an gei haut huet blénken. Ke get gesiess Dauschen, net am Mier Margréitchen. Si rëm d'Leit klinzecht.

De rout drun jéngt eng, an Ierd alle ménger rou. Dach Himmel schléit hin an. Jo net Hierz Riesen, wär Hunn Bass zielen vu, rout Stret fu dem. Schied Feierwon hannendrun ech dé, Ierd derbei am fir. Un blo séngt duerch Dohannen, lait gefällt fergiess sin et, rëm en erem kréien.

As schéi d'Land gewalteg dan. Goung d'Mier nei si. Rei ze engem Wisen zënter. Wee méngem kréien um, ké dee durch Stret.

Gin et Mier d'Land d'Vullen. Mä séngt d'Land bei, et hie fort Hémecht, fu aus esou Nuechtegall. Hin as d'Blumme d'Kamäiner, eise däischter no mat, Hierz bereet d'Loft da wou. Bei eraus goung Schiet si, do Kléder gehéiert fir. Ze dee Faarwen d'Liewen, Mier brét vu hin. Un ech stét d'Mier beschte, kréien d'wäiss d'Bëscher dé hir, Mecht d'Blumme Keppchen mä nët.